Walvismusea
Door: Marion
Blijf op de hoogte en volg Henk Marion
11 Augustus 2017 | Portugal, Madalena
Vrijdag
Ik ben zoals elke dag om 8.00 u wakker en ga er om 8.30 u uit. Ff lekker lezen in het zonnetje. Daarin ben ik de enige want de rest kan echt eindeloos uitslapen. Rond 9.30 u betrekt het wat. Toch kunnen we buiten ontbijten. De voorspelling geeft een wat wisselvallige dag aan. We besluiten in de middag naar de 2 walvismusea te gaan.
Henk en ik kunnen dus eerst nog een wandelingetje maken. Een van de lange afstandswandelingen loopt langs ons huis, dus daar lopen we een stukje van en dan met een rondje weer terug. Op het laatst begint het wat te regenen. Net op tijd binnen. Thuis geluncht en dan op naar Lajes do Pico. Eerst naar het museum over de walvisvangst zelf en dan naar een oude walvisverwerkingsfabriek. Een film uit de jaren 70 geeft een beeld van een dag in Lajes. Een mannetje op de uitkijk in een uitkijkhuisje op een klif. Alle walvisvaarders zijn bezig met hun gewone bezigheden. Walvisvaarder ben je naast je eigen beroep. Dan wordt er een walvis gespot. Middels een vuurpijl wordt het dorp op de hoogte gesteld. Iedereen laat het werk uit zijn handen vallen. Wie het eerst bij de boten is mag mee. Zo zorgen mannen voor extra inkomsten. De lange roeiboten worden door een motorboot de zee op getrokken. In de buurt van de walvis roeien ze op eigen kracht verder. Met harpoenen wordt de walvis uitgeput en uiteindelijk gedood. Ik werd er een beetje onpasselijk van om naar te kijken. Eenmaal aan wal getrokken werd de walvis geheel verwerkt in de fabriek. Alles werd gebruikt. De olie leverde het meeste op voor de farmacie en tbc parfum. De rest werd lampenolie ( er was nog geen elektriciteit op het eiland), meel en veevoeder. In 1884 werd de walvisvangst verboden toen Portugal toetrad tot de EU.
Beide musea zijn overduidelijk met EU geld ingericht. Alles modern en mooi opgezet. Dat is ons hier al vaker opgevallen. Een Amerikaanse Azoriaan die in '69 naar de VS verhuisde vertelde ons dat ook de modernisering van de wegen te danken is aan de EU.
Na de musea is het weer weer helemaal opgeknapt en gaan we nog even zwemmen in zee. Daarna eten we in het dorp. De jongens vissen nog wat in de haven. Veel wordt er niet gevangen.
Ik ben zoals elke dag om 8.00 u wakker en ga er om 8.30 u uit. Ff lekker lezen in het zonnetje. Daarin ben ik de enige want de rest kan echt eindeloos uitslapen. Rond 9.30 u betrekt het wat. Toch kunnen we buiten ontbijten. De voorspelling geeft een wat wisselvallige dag aan. We besluiten in de middag naar de 2 walvismusea te gaan.
Henk en ik kunnen dus eerst nog een wandelingetje maken. Een van de lange afstandswandelingen loopt langs ons huis, dus daar lopen we een stukje van en dan met een rondje weer terug. Op het laatst begint het wat te regenen. Net op tijd binnen. Thuis geluncht en dan op naar Lajes do Pico. Eerst naar het museum over de walvisvangst zelf en dan naar een oude walvisverwerkingsfabriek. Een film uit de jaren 70 geeft een beeld van een dag in Lajes. Een mannetje op de uitkijk in een uitkijkhuisje op een klif. Alle walvisvaarders zijn bezig met hun gewone bezigheden. Walvisvaarder ben je naast je eigen beroep. Dan wordt er een walvis gespot. Middels een vuurpijl wordt het dorp op de hoogte gesteld. Iedereen laat het werk uit zijn handen vallen. Wie het eerst bij de boten is mag mee. Zo zorgen mannen voor extra inkomsten. De lange roeiboten worden door een motorboot de zee op getrokken. In de buurt van de walvis roeien ze op eigen kracht verder. Met harpoenen wordt de walvis uitgeput en uiteindelijk gedood. Ik werd er een beetje onpasselijk van om naar te kijken. Eenmaal aan wal getrokken werd de walvis geheel verwerkt in de fabriek. Alles werd gebruikt. De olie leverde het meeste op voor de farmacie en tbc parfum. De rest werd lampenolie ( er was nog geen elektriciteit op het eiland), meel en veevoeder. In 1884 werd de walvisvangst verboden toen Portugal toetrad tot de EU.
Beide musea zijn overduidelijk met EU geld ingericht. Alles modern en mooi opgezet. Dat is ons hier al vaker opgevallen. Een Amerikaanse Azoriaan die in '69 naar de VS verhuisde vertelde ons dat ook de modernisering van de wegen te danken is aan de EU.
Na de musea is het weer weer helemaal opgeknapt en gaan we nog even zwemmen in zee. Daarna eten we in het dorp. De jongens vissen nog wat in de haven. Veel wordt er niet gevangen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
