Naar Tavolera, de Dolomieten in de zee

Nog wat meer naar het zuiden vanwege de wind. Naar het eiland Tavolera.
Met mooie strandjes en snorkelplekjes.
Maar eerst lekker vers brood halen in Olbia, want hier hoeven we het niet te doen met het lang houdbare fabrieksbrood waar we grootverbruikers van zijn geworden. Degenen die brood gingen halen hadden ook de luxe dat ze een snelle café bij een plaatselijk barretje konden doen.
Na een uitgebreid ontbijtje met scrumbled eggs en vers brood, gingen we op het gemak aan de late kant weer op weg. Iedereen had namelijk eindelijk weer heerlijk door kunnen slapen. Wel moest Marcel zich eerst nog door een hele administratieve handeling heenwerken voordat we uitgecheckt waren.
Maar goed, eenmaal op weg moesten we eerst weer de lange weg terug de baai uit voordat we op zee konden zeilen. Dat ging lekker. Om het eiland Tavolara heen. Prachtige rotskust. We waanden ons in de Dolomieten. Maar dan op zee. Tavolera is namelijk een klein eiland dat als 1 rots recht uit zee op rijst. Onbewoond, met alleen een militaire post, en 1 strandje met een restaurantje. In die baai hebben we aangelegd. Het ankeren viel nog niet mee op de een of andere manier. Na 4 pogingen besloot de schipper om het ankerteam te vervangen door een ander team: Eva, Ward en Job. En zowaar, zij hadden een andere techniek ( anker sneller laten zakken tot op de bodem, dan even stoppen, naar achteren varen, en dan nog wat anker bij geven.). Appeltje, eitje, klaar. Na een snelle lunch konden we de rest van de middag heerlijk snorkelen, suppen en met het bijbootje varen.
Aan het eind van de middag gingen de dagjesmensen weg en bleven er zo’n 10 boten over. Ward en Emiel hebben gekookt, Indische kip, en Lisanne en Eva zorgden voor de salade. Wederom dus weer heerlijk gegeten. Daarna genoten van een prachtige sterrenhemel. Schipper Marcel zat echter ook de windrichting nauwlettend in de gaten te houden. Die bleek namelijk opeens 180 graden te draaien. Onduidelijk wordt dan of het anker het ook in omgekeerde richting zou gaan houden. Dus moest er de hele nacht wacht gelopen worden. Om d e beurt een uur aan dek zitten. Het anker heeft het gelukkig prima gehouden. We hoefden niet midden in de nacht in actie te komen. En ach, het heeft wel wat om je eentje een uur aan dek te zitten tijdens de “hondenwacht”.