De thermaalbaden van Furnas

De laatste dag alweer op Sao Miguel. De warmwaterbronnen van Furnas staan op het programma. Voor de verandering een keertje vroeg op pad. Op mijn verzoek. Het is een uurtje rijden. Furnas zelf is een slaperig plaatsje. Het landschap en het dorp lijken een beetje op het Zwitserse middelgebergte. Groene heuvels en alles netjes aangelegd. Zoals een kuuroord betaamt. We drinken er een kop koffie en gaan dan op zoek naar de thermaalbaden in Parque Terra Nostra. Het park is zo gevonden maar waar is de ingang. Na. Enig speurwerk natuurlijk precies in de richting die we niet opgingen. We betalen een klein bedrag entree en komen dan weer in een parkachig aangelegde tuin. Daar zijn er vele van op de Azoren . In de 19 e eeuw streden rijke landgoedeigenaren om wie de mooiste tuin aan kon leggen. Deze tuin is aangelegd door de toenmalige Amerikaanse consul , bij zijn buitenverblijf. Voor de villa ligt een enorme vijver (zwembad) gevuld met roestbruin water. Heel warm badwater. Te warm om in af te koelen, maar dit moet je gedaan hebben. Tevens zijn er nog 2 mooi natuurlijk aangelegde jacuzzi's . De Azorianen gaan hier met de hele familie picknicken en zwemmen. Er zijn keurige kleedhokjes, douches en wc's.
Henk en ik wandelen eerst een tijdje door het park. Je krijgt er wederom het gevoel in het regenwoud te zijn. De kids springen in de baden en doen de gebruikelijke fotoshoots voor op Snapchat en Instagram. Wij volgen daarna. De badkleding slaat oranje uit ( dat gaat er dus niet meer uit) en ook onze lichamen kleuren oranje. We zijn net geschminkte indianen.
Daarna rijden we door naar het meer van Furnas. Daar komt de hete stoom ( stinkend naar zwavel uiteraard) spuitend uit de grond. De geur maakt dat je er niet heel lang blijft staan kijken. Hier worden grote pannen eten in de ochtend ingegraven. De grond is zo heet dat het een stoofpotje wordt. Na 4 u is het klaar om gegeten te worden. Helaas is het er niet van gekomen om het aldaar in een restaurantje te proeven.
Via de zuidkant van het eiland rijden we weer terug naar huis. Daar hebben we nog lekker de tijd om bij het zwembad wat te luieren.
We kletsen nog even gezellig met Helena, de eigenaresse van het appartement. We hebben hier echt een hele fijne tijd gehad. Totaal geen probleem dat zij zelf boven woonde. Super gastvrij en behulpzaam. Gisteren bracht ze nog een ontzettend lekkere zelfgebakken chocoladecake. We hebben hem niet eens helemaal op gekregen. Zo groot!
Het enige dat op dit appartement aan te merken viel was dat er in de avond buiten wat akkerlakken rondliepen. Waarschijnlijk kwamen ze daar uit een afvoerputje. Vooral Ward vond dat om te gruwelen en durfde er bijna niet te lopen. Held op sokken!