Een relaxte reisdag, met wel een domper voor Emiel

Uit kostenoverweging hadden we geen rechtstreekse vlucht geboekt maar met een tussenstop in Rome. Dit was allemaal geboekt in de kerstvakantie. Dus vergeten dat de vlucht al om 7.20 vertrok. Dat werd vroeg opstaan! 3.00 u om precies te zijn. Ff schakelen dus. Best een uitdaging want iedereen had op donderdag nog een volle werkdag. Maar met puberkinderen kwam dat eigenlijk best wel in orde. Iedereen heeft zijn eigen spullen ingepakt. En naar een land als Griekenland heb je niet veel nodig. 2 kleine koffertjes en 3 rugzakken.
Precies volgens planning waren we rond 4.30 op Schiphol. Eerlijk gezegd hebben we weinig gemerkt van de aangescherpte veiligheidsmaatregelen. We waren zo door alles heen. Nog even een tukje gedaan in een luie stoel en toen het vliegtuig in. Beide vluchten vertrokken exact op tijd en de aansluiting was prima. Dus landden we volgens precies volgens schema in Athene. Wachten op de bagage.....1,2,3,4 waar blijft de koffer van Emiel? Een lege band, de band stopt. Geen koffer. Pff het ging ook al te voorspoedig. Wij naar de balie van Alitatia. Er waren meer mensen wiens koffer niet was mee gekomen. Erg snel ging het allemaal niet. Zouden onze taxi chauffeurs wel blijven wachten? Lisanne is bij de schuifdeuren gaan zwaaien en ze snapten dat we er waren. Ondertussen wisten we database koffer van Emiel in Rome was achter gebleven. De transfer was wat krap in tijd en blijkbaar kunnen ze dat daarnet helemaal aan. Later bleek dat Eva hetzelfde was overkomen. Niks aan te doen hij wordt binnen 3 dagen bezorgd op Kea. Emiel baalde natuurlijk behoorlijk want hoe moet je nu zwemmen zonder zwembroek? En zou de Go pro er niet uit gejat worden?
Ondertussen drong de tijd om de boot te halen. De taxichauffeurs zetten er de vaart in en 10 min voor vertrek waren we in de haven. Snel tickets gekocht en naar de boot scheuren. Joepie. Gehaald! Anders hadden we 3 u moeten doorbrengen in een vreselijk ongezellige vrachthaven. Deprimerend.
Om 16.00 u meerden we af op Kea, een klein onbekend eilandje van 130 km2. Het is vooral populair bij de Atheners. We besloten eerst even een poging te doen om een zwembroek voor Emiel te scoren. Dat viel niet mee. Het was een heel kneuterig havenplaatsje. We hadden de hoop al opgegeven toen we een supermarktkje tegenkwamen.mdan maar voedsel inslaan. Dat hadden we tenslotte ook nodig. Ik vroeg echter nog 1 keer een een medewerkster of er ergens zwembroeken te krijgen waren. Bleken ze die zelf te verkopen! Wie bedenkt dat nou? "Echte Tommy Hilfiger" voor 11,00 . Geen geld. Emiel alweer een stuk gelukkiger want die zag zichzelf al 3 dagen aan de rand van het zwembad zitten zonder erin te kunnen plonsen.
Na wat eten en drinken te hebben gekocht bleken de taxistandplaats voor de deur . Dus geen gesjouw maar zo inladen. Op naar het resortje. Altijd spannend, is het wat je hoot dat het is? Dat bleek het te zijn! 15 appartementen rond een zwembadje, 100 m van het strand. En wij hebben het grootste appartement met het mooiste uitzicht! Kan niet beter. Zelfs Ward zegt: ma, dit is helemaal top! En dat wil wat zeggen.
Om 17.00 u liggen we in het zwembad. Pas om 19.30 gaat de zon weg en gaan we op zoek naar een "taverne" zoals dat hier heet. Prima gegeten en toen lekker slapen want we waren natuurlijk eigenlijk bekaf omdat we slechts een paar uur hadden geslapen.